Po przerwie

Jeśli ktoś z Was polubił moje baźgroły ( w formie pisanej, tych w formie rysowanej nie publikuje, chociaż też istnieją) lub jest po prostu ciekawy, co u mnie słychać, to zapraszam do trochę innej scenerii. Prosze wejść na mojego drugiego bloga:  http://widokzdachu.blogspot.com.es/ Zapraszam.

Wkrótce kur w kurorcie gdakanie ukrócone zostanie

Z lekkim niedowierzaniem obejrzałam w zeszłym tygodniu w naszym małym, z rzadka coś odbierającym (poza rozmowami pilotów z wieżą w Balicach) telewizorze, niezwykle interesująca wiadomość. Na marginesie, niecyfrowe godziny tego odbiornika są policzone i mój dostęp do takich sensacyjnych wieści zostanie ukrócony. Szkoda,  tak późno zauważyłam, że podają tam na tacy, programy wymagające tylko małej kosmetyki, by stać się awangardową sztuką teatralną. Wracając do tematu w gminie Rewal wydano walkę kurom. We wsiach należących do tej gminy hodowanie, trzymanie, głaskanie kur będzie zabronione. Przeszkadzają one wczasowiczom, gdaczą i śmierdzą, a przecież każdy ma prawo do wypoczynku na poziomie europejskim. W TV pokazali panią, właścicielkę sześciu kur, która z niedowierzaniem powtarzała: jakże to tak, kurek nie będzie, co ja zrobię bez moich kurek... Pani z odbiegającą od standardów europejskich trwałą ondulacją na baranka i w kwiaciastym, nylonowym fartuszku tez wkrótce podzieli los swoich kurek. Czyli jak radził jej (postępowanie w stosunku do nielegalnych kur) strażnik miejsko-rewalski zostanie zjedzona lub sprzedana na allegro. Po prostu pani tez wkrótce przestanie pasować do gminy Rewal, zwłaszcza wyobrażeniu owej gminy o samej sobie. Jeśli wczasowicz wyjrzy przez okno, nie może zobaczyć pani w fartuszku, Boże broń, co za straszny widok dla oczu wczasowicza, specjalnie wyczulonych na piękno w okresie wczasowania. Autochtoni w gminie Rewal muszą mieć max. lat 30, prezentować prężną, wysportowaną sylwetkę i opaleniznę rodem z solarium, nie nawozić trawników i nie gdakać. Jeśli nie spełniają tych warunków to do gara lub na allegro.
A może urzędnicy z gminy Rewal, bali się od dawna udowodnienia im przez jakiegoś bystrzaka pokrewieństwa z kurzym rodem, mając aparat myślenia podobnej wielkości co to przydomowe ptactwo. Woleli zatem zapobiec możliwości porównania z bliska.
Przypomniało mi się pewne, znamienne zdarzenie z czasów, kiedy udawałam jeszcze, że lubię uczyć ludzi jeździć konno i że przynosi to jakiś dochód. Otóż przyjechał pan z synkiem, w celu przewiezienia synka na koniu. Tata ustalił warunki przejażdżki i poszedł do samochodu po czekające tam dziecko, wrócił szybciutko i nie kryjąc pewnej satysfakcji powiedział: - jednak nie będzie jeździł, bo mu konie śmierdzą. Jakiś czas potem przejeżdżając konno przez wieś sąsiednią, zauważyłam pana, synka i samochód. Nie byli w odwiedzinach, żyli tam z dziada, pradziada.

Spotkanie

Z duszą w chmurach,

w dusznych murach,

tyle czasu zamkniętego,

byliśmy razem .... i co z tego,

łączył nas widok za oknem,

drzewa w słońcu, drzewa, które mokły,

kroki, tam i z powrotem

na korytarzu, to było przedtem, a potem ..

Po latach milczenia,

latach nie widzenia,

kilka spotkań nie długich

przy za długim stole

i zaczynamy mówić.

Bo choć każdy z nas ruszył swoją własną miedzą,

nie różnimy się bardzo o życiu niewiedzą,

los ludzki wszyscy dostaliśmy w spadku

pełen ciężkich wzlotów i łatwych upadków.

W Waszych pięknych oczach świat się mój odbija,

są rozdziały zamknięte i jest ziemia niczyja

do odkrycia,

do zdobycia,

jeśli starczy woli życia.

Znacie widok już na szczycie

i samotność gdzieś na dole

i takich, po latach Was wolę.

P.S.

Powyższa opinia jest subiektywna i można się z nią nie zgadzać :)

A tymczasem w dolinie

 

Pewnego dnia z Zosią pojechałyśmy  do dolinki Kobylańskiej,

blisko nas, blisko Krakowa i co najważniejsze po sezonie. Czyli było

 pusto i cicho, zupełnie inaczej niż gdy przewalają sie tutaj tłumy

 krakowian z brzuchami wypełnionymi niedzielnym śniadaniem.

 Nie byłam tu od dzieciństwa, od czasu kiedy z rodzicami po niedzielnym śniadaniu....

 Wejścia do doliny strzegą stare stodoły na skalnych fundamentach,

tu i tam spostrzec można fantazyjny ganek lub inne drewniane cudeńko.

 Ale oto i sama Pani Dolina otwiera swoje bramy,

 w słońcu jest ciepło, ale w cieniu jakby od wieków trwa chłód skamieniały.

 Zosia na pierwszej zdobytej skale, z tyłu krzyżyk na pamiątkę śmierci 

jakiegoś wspinacza, lub pani wspinacz, jak podkreśliła mała kobietka. 

Takie czasy , że szescioletnie dziewczynki upominaja się o równouprawnienie

nawet w sprawie nagłej, acz romantycznej śmierci.

 Żaden krzyż Zosi nie powstrzymał przed wspinaczką na jedną z

 wyższych skał, wiadomo, że nie mogłam puścić jej samej.

 Widok zrekompensował wszelkie przydrożne trudności.

 Z powrotem na ziemi i ziemskie jabłka w nagrodę.

 W drodze powrotnej chatynka lepiona ręcznie z czynną, zewnętrzną

 wygódką po prawej (uprzedzając domysły nie sprawdzałam, tylko

 wychynął z niej pan zapinający spodnie.

Do zobaczenia w następnej dolince :)

Bałwanom nie w porę, śmierć

W czasie zbyt wcześnie nadeszłej zimy, powstał bałwan zupełnie nie w porę. Jego dni były policzone, walczył jeszcze chwilę wśród obcej sobie zieleni.

Przegrał. Z góry skazany na porażkę. Bałwany powstałe w złej dla siebie godzinie giną szybko i cicho. Inne żyją tak długo, jak nie bałwany, lub dłużej. I wcale nie cicho.

Nadchodzącą nawałnicą napawam się ...

Nadchodzącą nawałnicą napawam się, pijąc kawę na tarasie. Tam, gdzie niedawno słońce przykładało mi gorące placki swoich promieni, teraz wiatr skrupulatnie przyciska zimne okłady. Dokładnie nad moją głową wisi granica pomiędzy idyllicznym obrazem skąpanej w słońcu zieleni a ponurą stalowo-siną scenerią  nadciągającego z zachodu żywiołu. 
Młodsze śpi na górze, starsze pojechało z tatą odpocząć od mamy. Pastuchy przestawione. Dziesiątki rzeczy, niezbędnych w czasie upału, wyniesionych wspólnie i zgodnie przez dzieci i rodziców, wydłubane z trawy i schowane. Jestem gotowa stawić czoło żywiołom.
Burza, niedoceniwszy ludzkiego trudu przeszła bokiem. Słońce goni mnie po ogrodzie, by na karku położyć świeżo usmażony, skwierczący kotlecik.

Limeryk na dzień kota

Porządkując dzisiaj papiery, natrafiłam na limeryk, zupełnie nie pamiętam, kiedy i dlaczego go popełniłam. A ponieważ dzisiaj Dzień Kota (u mnie w domu kot codziennie ogłasza dzień kota i żąda z tej okazji różnych rzeczy oraz obejmuje w wyłączne posiadanie fotel przed kominkiem), to dedykuje go miłośnikom absurdalnego humoru i kotów.

Jedna z Krakowa dewotka
miała mądrego kotka,
ale nie mrugał.
Więc chyba była to papuga,
co było lepsze dla kotka z powodu niemania płotka.