Maj

Jak pachnie, jak pachnie, jak pachnie ten maj,

rozrasta, rozpełza zielony się raj.

Strzela pąkami, dudni ulewą,

spadochron z liści rozdał już drzewom.

Zasłony dymne z pyłków rozwiesza,

wrogów swych gubi w zielonych pieleszach,

wabi i nęci w splątane gęstwiny.

Na ścieżce powrotnej, kolczaste maliny

sadzi natychmiast i z pokrzywą plecie,

widzimisię jego – czy powrócisz teraz czy dopiero w lecie.

Tych ludzi dziwnych, naiwnych mami i gubi,

ach ten maj psotnik, jak on to lubi!

Lecz gdy za lata równiną, za górą jesieni,

ustawią się wojska w lodowym pancerzu,

śnieg, mróz i wiatr, żołnierz przy żołnierzu,

jeden zimny oddech i wszystko się zmieni.

Odda i podda zielony ten kraj,

psotnik, zalotnik, taki to maj.