Dla mamy

Moja mama zawsze miała sto nóg,

na obcasach, po wiekowych parkietach,

co od rana robiły stuk-puk,

zaaferowana, biegła w piruetach.

Wczorajsze zmęczenie mięła w rękach, jak papier

na podpałkę,

szybko zapalała zapałkę.

W jednym czasie, w dwóch miejscach mogła być na mapie,

po węgiel biegła do piwnicy

i na pierwszym piętrze kamienicy,

w naszym mieszkaniu,

robiąc śniadanie

w kuchni, była też w pokojach,

siedziała w okularach, grzebiąc w jakiś zwojach

papieru, które były referatem na konferencję,

gdzieś w Londynie, Duszanbe, Walencji.

Stuk-puk do pracy a potem,

przy lampie wabiła ćmy,

noc odsuwając pióra stukotem,

by spełnić głupie, dziecięce sny.

A my,

nigdy z bratem,

nie wiedzieliśmy co to jest brak i co to chłód,

nie mierzyliśmy się z ze światem,

od rano trwało kojące stuk-puk.

W tych ciężkich czasach,

na stu obcasach

walczyła dla nas o dzień kolorowy

w powszednim morzu szarości,

każdy ranek był dla niej pustym pokojem, nowym

i codziennie,

niezmiennie,

nam chciała go mościć,

najmiększym w świecie dywanem,

utkanym

z wzorzystej, matczynej miłości.

Mała jak myszka, jak stu-nogi lew groźna,

walczyła o normalność, książki, ubrania, wakacje,

w upalne lato i w zimę mroźną.

O zwykłą dzisiaj, dobrą kolację.

Jak stróż, wiecznie czuwała

jak Bóg,

pod opiekę nas brała

i pod rękę, i szła z nami stuk, puk.....