Wiosenne przypadłości

Nie piszę nic ostatnio, bo nic się nie zmienia,

(pogoda tak tylko, jak w kalejdoskopie,

słońce zza chmur wyłazi zaraz po potopie)

dzień za dniem leci, wyglądam natchnienia.

Może go pod stół Ania gdzieś rano cisnęła,

może go Beza rozbawiona do ogrodu wzięła.

Choróbsko z kąta łapę swą chciwą wyciąga,

czasami mnie zmienia, chrypą w dziwoląga,

co nie może gadać żadną ludzką mową,

sprawia to, że więcej niż łopatą, głową,

ruszam. Nie tęgo się miewam,

od południa już ziewam.

Książek za to czytam ilość niebywałą,

dziś pożarłam jedną, cienką, za to całą.

Tylko tyle kroków, stawiam, ile muszę,

nawet, jeśli błagać, więcej się nie ruszę.

I tak czekam codziennie, Panowie i Panie,

aż mi to wiosenne przejdzie słabowanie.

A w moim ogrodzie...

Ogrodnik nowicjusz obsiał grządki w ogrodzie,

swe dzieło podziwiać zachodził tam co dzień.

Rosną, zielone, w miniaturce gaje,

lecz większe, których nie siał, tak mu się wydaje.